Uitreiken en terugtrekken – een oeroude levensbeweging

In deze blog neem ik je mee in mijn persoonlijk therapeutisch proces.

Soms lijkt het alsof het leven me uitdaagt om steeds opnieuw hetzelfde te onderzoeken. Tijdens een recente Hakomi-oefensessie met Alex kwam het thema weer scherp naar voren: de beweging tussen uitreiken en terugtrekken.

Twee delen in mij.
Eentje dat vooruit wil. Zich wil tonen. Zichzelf zichtbaar maken en écht zijn plek innemen in de wereld.
En eentje dat zich liever terugtrekt. Onzichtbaar maakt. En eigenlijk gewoon wil verdwijnen.

Toen Alex me zei: “Alle delen zijn welkom. En jij bent welkom, helemaal zoals je bent.”, voelde ik iets zachts in mijn hart. Een ontroering. Maar ook… een aarzeling. Een deel in mij kon het niet helemaal binnenlaten. Wantrouwen. De vraag: “Meent hij dit echt? Zegt hij niet A en doet hij B?”
Dubbele boodschappen zijn me pijnlijk vertrouwd. Ze horen bij mijn geschiedenis. En meteen voelde ik spanning in mijn nek, een knoop in mijn keel. Alsof mijn waarheid geen plek heeft. Alsof ik – als ik spreek – gevaar loop. Word ik dan niet gestraft? Wordt mijn hoofd er dan niet afgehakt? Een oergevoel van bedreiging.

In die sessie ontdekten we samen de dubbele beweging in mijn lichaam.
De ene kant: uitreiken. Mijn armen en handen openen naar de wereld. Spannend. Onwennig.
De andere kant: terugtrekken. Mezelf kleiner maken, verdwijntje spelen. Bekend terrein. Veilig, maar beklemmend.

Alex nodigde me uit om de uitreikende beweging he-le-maal te vertragen.
Met mijn handen op mijn hart begon ik langzaam te bewegen. Openend. Uitnodigend.
Tot plots… stilstand. Mijn handen konden niet verder.
Ik opende mijn ogen. Keek naar mijn handen. Alsof ik ze voor het eerst zag.
Het beeld van een baby die voor het eerst zijn eigen handen ontdekt, kwam op. Zo teder. Zo nieuw.
Een jong deel in mij werd wakker. Nieuwsgierig, maar ook waakzaam. “Is er iemand daar? Word ik ontvangen als ik me toon?”

Verdriet kwam op. De pijn van het gemis. Van er alleen voor staan toen ik als baby uitreikte en niemand antwoordde.
En tegelijk… ontroering. Want dit keer is er wél iemand. Zelfs via Zoom voelde ik: ik word gezien. Ik word ontmoet.

En wat dat met me deed, is moeilijk in woorden te vatten.
Die diepe, existentiële beweging: uitreiken en écht gezien worden.
Het verschil tussen leven en overleven.

Als baby was ik afhankelijk. Kwetsbaar. Een kind dat geen antwoord krijgt op zijn uitreiken, trekt zich instinctief terug.
Niet uit zwakte, maar uit levensbehoud.
Maar vandaag ben ik volwassen.
Ik kan nu uitreiken naar dat kleine kind in mij.
Ik kan hem zien, ontvangen, dragen.
Hij hoeft het niet meer alleen te doen.
Nooit meer.

We doen dit samen.

Wil je ook ontdekken welke beweging jouw lichaam maakt? Hoe jij uitreikt of je terugtrekt?

Wees welkom in de veilige bedding van mijn praktijk. We gaan samen op weg, stap voor stap, op jouw tempo.
🌀 Thuiskomen begint met zachtjes uitreiken.

👉 Plan hier je gratis kennismakingsgesprek
👉 Of ontdek mijn aanbod aan lichaamsgerichte therapie en groeitrajecten op de aanbodpagina