Een innerlijke reis naar bestaansrecht

“Ik mag er helemaal zijn!”

Soms brengt het leven ons op een pad van diepe zelfreflectie. Deze week maakte ik zo’n innerlijke reis, waarin ik opnieuw geconfronteerd werd met een oud, maar steeds dieper resonerend thema: bestaansrecht.

Ik wil jullie meenemen op mijn innerlijke reis waarin ik diep naar binnen keerde, oude patronen tegenkwam en mezelf een stukje meer bevrijdde.

De eerste inzichten: van onzekerheid naar waarde

Het begon met een krachtige introspectie tijdens Insight I The Awakening Heart Seminar. Tijdens een oefening kwam ik weer uit bij dat bekende, schrijnende gevoel “niet goed genoeg zijn” en “waardeloosheid”. Een gevoel dat zo diep in mij zit, dat het bijna als vanzelf opkomt. Maar dit keer kwam er iets nieuws uit voort: een mantra die als een anker voor de rest van mijn week zou dienen:

“Ik ben waardevol en ontvang wat ik nodig heb.”

Dit werd mijn houvast, mijn microstap. Elke dag opnieuw deze woorden uitspreken en ze voelen in mijn hele wezen.

Triggers als groeikansen

Op zondagavond toen ik thuis kwam van het seminar werd ik geraakt door een trigger in de interactie met mijn man. Geen groot conflict, maar zo’n moment dat onder je huid kruipt en blijft nazinderen. Die emotie bleef nazinderen in de dagen erna. 

Maandag sprak ik erover met een vriend, die ook therapeut is. Al wandelend en pratend voelde ik het thema van het weekend zich verder ontvouwen, tot ik bij de kern kwam: bestaansrecht.

Heb ik recht om er te zijn? Mag ik volledig mezelf zijn? Ben ik waardevol, zonder dat ik daarvoor iets hoef te bewijzen? Dit zijn vragen die me al vaker hebben beziggehouden, maar dit keer voelde ik ze op een diepere laag.

Op een gegeven moment sprak ik de woorden uit:

“Ik wil geen compromissen meer sluiten. Ik wil helemaal mezelf kunnen zijn.”

Die woorden raakten me als een donderslag. Zodra ik ze uitsprak, voelde ik een diepgaande emotionele reactie. Het besef dat ik jarenlang onbewust delen van mezelf had aangepast om te ‘passen’, raakte me intens. Alsof mijn ziel me eindelijk iets liet uitspreken wat ik altijd heb geweten, maar nooit volledig heb durven voelen.

Lichaamswerk en loslaten

Op woensdag hadden mijn man en ik een relatiesessie. We bespraken niet alleen de triggers van zondag, maar ook ons diepste verlangen: een verbinding op hart- en zielsniveau. Maar vaak staan oude wonden en overlevingsstrategieën tussen ons en die pure, diepe connectie.

En toen kwam mijn thema weer naar boven: bestaansrecht. Door lichaamswerk kon ik het volledig doorvoelen, en zelfs fysiek loslaten. Mijn lijf gaf eindelijk alles vrij wat ik de afgelopen 47 jaar had opgekropt, ingeslikt, verstopt. Tranen, geluid, beweging. Het was als een medicijnreis—maar zonder medicijn.

En toen, op het diepste punt van dit proces, werd ik liefdevol opgevangen. Door mijn man. Door de therapeuten. Door de woorden:

“Je mag er helemaal zijn.”
“Ik zie je.”

Ik voelde het in elke cel van mijn lichaam.

Een diepere laag: mijn ongeboren broertje

Als kers op de taart kreeg ik tijdens mijn intervisiegroep een opstelling waarin de thema’s bestaansrecht, waardeloosheid en pleasen helder werden. Op een bepaald moment merkte ik dat er iemand ontbrak. Ik bracht een persoon in, zonder te weten voor wie of wat zij stond.

Op een gegeven moment zei deze representant tegen mij: “Heb jij een broertje?”

Deze woorden raakten me diep. Na mij is er een miskraam geweest, en ik heb altijd gevoeld dat dit een broertje was. In de opstelling kon ik contact met hem maken. Met het zieltje dat niet geboren is. En misschien… misschien heb ik de afgelopen jaren onbewust boete gedaan voor het feit dat ík leef en hij niet.

Nu besef ik: ik eer hem het meest door mijn leven ten volle te leven.

Nieuwe waarheid, nieuwe energie

Sindsdien draag ik een nieuwe mantra met me mee:

“Ik mag er helemaal zijn en ik ontvang in overvloed.”

En dat is wat ik blijf oefenen. Mezelf ruimte geven. Mij niet meer schuldig voelen omdat ik besta. Niet meer denken dat ik ruimte inneem die een ander nodig heeft.

Deze reis is nog niet voorbij, maar ik voel me ongelooflijk dankbaar. Dankbaar voor het proces, voor de mensen die me begeleiden, en voor het feit dat ik dit mag delen zonder schuld of schaamte.

Ik deel dit omdat ik weet dat ik niet alleen ben. Dat velen van ons deze diepgewortelde patronen kennen. En ik wil je zeggen: ik zie je.

Dank je wel dat je dit leest. Dank je wel dat ik dit mag delen. Dit proces is nog niet af, maar dat hoeft ook niet. Het stroomt. En ik laat me meevoeren door de stroom van het leven.

En misschien, als jij dit leest en iets in jou resoneert met mijn verhaal, wil ik je ook uitnodigen om die ruimte voor jezelf te nemen. Want jij mag er helemaal zijn. Je doet ertoe. Je bent goed zoals je bent en je bent de moeite waard!

Met liefde,

Tuur